Op maandag 19 mei jl. overleed VVD-prominent Hans Wiegel op 83-jarige leeftijd. Wiegel was een politicus die de kunst van het debatteren volledig beheerste. Een kunst die in het politieke klimaat van vandaag steeds schaarser lijkt te worden. Johan Huizinga schreef ooit over het spelelement binnen het politieke debat het volgende: "Het waarborgt een elasticiteit der verhoudingen, die spanningen toelaat, welke anders ondragelijk zouden zijn; het is immers het afsterven van den humor, wat doodt."
Die parlementaire spelzeden waren Wiegel niet vreemd. Ironie en humor vormden een leidraad in Wiegels politiek en persoonlijk leven. Met zijn frisse en verjongende houding verraste hij vriend en vijand keer op keer.
Zijn politieke vaardigheden, inzicht en kennis bleken al spoedig van zeer hoog niveau te zijn. Zo verscheen in maart 1965 in Liberaal Reveil een column van Wiegel, waarin hij reageerde op eerdere column van Dr. Kranenburg (Bernard Wilhelm Kranenburg).
Dr. Kranenburg pleitte in die column voor een 'glimlach naar links', nu een zekere toenadering van de VVD naar de PvdA volgens Kranenburg gunstig zou zijn wegens electorale redenen. Hans Wiegel, slechts 23 jaar, reageerde op eigen wijze op dit pleidooi: uitermate scherp, doch met een charmant ontzag voor de persoon. Volgens Wiegel was een toenadering naar de PvdA absoluut geen goed idee. Het inhoudelijke verschil tussen de partijen was immers evident. Daarnaast zou het wegens electorale redenen ook niet nodig zijn, nu door de ontzuiling kiezers van de KVP zouden overlopen naar de VVD. Wiegel bleek uiteindelijk gelijk te krijgen; zeker toen Pol de Beer slechts 5 jaar later de eerste katholieke VVD'er in de Tweede Kamer zou worden.